Gelukkig zijn er nog personen in deze betullelingsmaatschappij die af en toe wat geks proberen te doen. Zoals een vlammenwerper verkopen als speelgoed. Waarschijnlijk gaat Musk ons straks allemaal uitzwaaien wanneer hij weg vliegt in de cosmos in.
Zo, deze kleine rotzakken gaan dus voor het volgende extinction event zorgen. Wij ons maar focussen op het milieu en achter onze rug om lacht dit beestje in zijn vuistjes.
Ik heb echt een nieuw bril/lenzen nodig voor een 4K scherm. Maar het is echt super cool. Al je tools plus je websites kan je gewoon krijgt op een scherm.
Eindelijk, na weken met een bril te hebben gelopen kan ik eindelijk weer mijn lenzen in doen. Ik heb de laatste tijd pech met de levering van mijn lenzen dus moest ik nu even wachten. Daarnaast heb ik wil een gewoonte dat ik aan het begin van een nieuwe maand de lenzen in wil doen want dat ik nou eenmaal makkelijker bijhouden. Dus, eindelijk weer lenzen.
Voor de tweede week op een rij was Wen uit gegaan. Dat betekent voor de tweede keer op een rij een zombi-dag voor Wen. Al viel het deze keer gelukkig wel mee, mocht ook wel aangezien ze uitgeslapen had tot ruim 12:00.
Wen gaat weer eens stappen. En raad wie dan weer wakker moet blijven om de chauffeur te spelen. Juist, moi. Even kijken of de Death Wish koffie zijn werk weer kan doen en mijn wakker weet te houden tot de tijd dat ze het zat wordt een maar huis wil.
Het overkomt mij (niet direct) nooit, denk je soms wel eens wanneer je verhalen hoort van anderen. En meteen de disclaimer, er is niets met mij of mensen in mijn directe omgeving aan de hand.
Nieuws dat, wanneer je het hoort, in eerste instantie het gevoel bij je oproept dat het niet waar kan zijn. Je gaat je afvragen of mensen geen fouten hebben gemaakt of het verkeerd begrepen hebben. Dat is de eerste fase, meestal in de eerste paar minuten. Daarna volgt de fase van feiten verzamelen en dat het echt begint te dagen dat het gewoon echt is. Daarna ga je nadenken over de consequenties.
Die nacht ga je nog meer nadenken, of erger, visualiseren. Het blijft bij je, ergens in je achterhoofd, in de dieptes van je gedachtes. En zo nu en dan komen ze naar voren. Tijdens het autorijden, wanneer je naar de wc loopt. Heel even flitst het door je hoofd. Iedereen gaat er anders mee om. Ik ben nogal van het rationaliseren en nuchter bekijken.
Ik ga niet in detail over de gebeurtenis zelf, niet omdat ik niet alle feiten heb en omdat dit zeker niet de plek is om dat te doen. Het heeft wel een groot deel van de afgelopen dag mij in zijn bezit gehad.
Is gewoon bruut mijn monitor gestolen (niet echt hoor) van mijn bureau vandaag. Onze oude monitoren worden gerecycled als smart mirrors. Van die dingen waar je jezelf in kan zien en tegelijk het weer. Zoiets als je raam naar buiten zeg maar.
Maar goed er waren dus nieuwe besteld maar, zoals de wet van Murphy als voorspeld, deze waren nog niet binnen. Hopelijk morgen.
Wat als we dinosaurussen al die tijd verkeerd hebben afgebeeld. Shit is gonna change.
Volgens mij heb ik als lagere school scholier (is dat correct Nederlands?) nooit een Cito toets gedaan. Luuk heeft de afgelopen twee weken bijna elke dag een Cito toets. Wel interessant om te zien dat dat op die jonge leeftijd toch een invloed heeft. Je merkt het vrij goed aan zijn stressniveau. Luuk heeft altijd al een beetje last gehad van spanning of situaties die spannend zijn.
Volgens mij heeft hij het wel goed gedaan. Al laat hij niet zo heel veel van zich horen er over.
De kunst van het uitstellen. De kunst van altijd iets anders vinden dan de taak die je moet doen. Waarbij "moeten" het sleutelwoord is. Ik moet eigenlijk al studeren voor een opdracht, maar weet dat al een tijd uit te stellen. Nou misschien niet helemaal, alles wat ik overdag op het werk die is een voorbereiding. Tenminste, zo rechtvaardig ik mijn uitstelgedrag.
En wat is er beter om uit te stellen dan een avond Netflix. Ik had wat afleveringen van de nieuwe Star Trek opgespaard. Sinds de vorige was ik een beetje bang dat ze te ver van Star Trek waren afgedwaald. Maar de laatste twee afleveringen hadden me weer op het puntje van mijn stoel.
Ik moet zeggen dat deze serie mij wel weet te boeien. Op een andere manier dan de oude. Deze is veel gewelddadiger en donkerder. Sign of the times denk ik dan. Waar Gene Roddenberry juist een mooie toekomst zag vol met vooruitgang en vrede zitten we nu vooral oorlog en geweld.
Uiteindelijk draait het gewoon om de centen. Niemand wil tegenwoordig 45 minuten kijken hoe een kale man aan het onderhandelen is met één of ander vaag buitenaards ras. Of hoe de holodeck weer eens kapot gaat een ze blijven steken in een oud verhaal. Mensen willen drama en leed, oorlog en ontploffingen, bloed en vuur. Opzich heeft de nieuwe serie nog wat van de gedachtegoed van Roddenberry in zich, er is nog hoop.
