Eindelijk, na weken met een bril te hebben gelopen kan ik eindelijk weer mijn lenzen in doen. Ik heb de laatste tijd pech met de levering van mijn lenzen dus moest ik nu even wachten. Daarnaast heb ik wil een gewoonte dat ik aan het begin van een nieuwe maand de lenzen in wil doen want dat ik nou eenmaal makkelijker bijhouden. Dus, eindelijk weer lenzen.
Voor de tweede week op een rij was Wen uit gegaan. Dat betekent voor de tweede keer op een rij een zombi-dag voor Wen. Al viel het deze keer gelukkig wel mee, mocht ook wel aangezien ze uitgeslapen had tot ruim 12:00.
Wen gaat weer eens stappen. En raad wie dan weer wakker moet blijven om de chauffeur te spelen. Juist, moi. Even kijken of de Death Wish koffie zijn werk weer kan doen en mijn wakker weet te houden tot de tijd dat ze het zat wordt een maar huis wil.
Het overkomt mij (niet direct) nooit, denk je soms wel eens wanneer je verhalen hoort van anderen. En meteen de disclaimer, er is niets met mij of mensen in mijn directe omgeving aan de hand.
Is gewoon bruut mijn monitor gestolen (niet echt hoor) van mijn bureau vandaag. Onze oude monitoren worden gerecycled als smart mirrors. Van die dingen waar je jezelf in kan zien en tegelijk het weer. Zoiets als je raam naar buiten zeg maar.
Maar goed er waren dus nieuwe besteld maar, zoals de wet van Murphy als voorspeld, deze waren nog niet binnen. Hopelijk morgen.
Volgens mij heb ik als lagere school scholier (is dat correct Nederlands?) nooit een Cito toets gedaan. Luuk heeft de afgelopen twee weken bijna elke dag een Cito toets. Wel interessant om te zien dat dat op die jonge leeftijd toch een invloed heeft. Je merkt het vrij goed aan zijn stressniveau. Luuk heeft altijd al een beetje last gehad van spanning of situaties die spannend zijn.
Volgens mij heeft hij het wel goed gedaan. Al laat hij niet zo heel veel van zich horen er over.
De kunst van het uitstellen. De kunst van altijd iets anders vinden dan de taak die je moet doen. Waarbij "moeten" het sleutelwoord is. Ik moet eigenlijk al studeren voor een opdracht, maar weet dat al een tijd uit te stellen. Nou misschien niet helemaal, alles wat ik overdag op het werk die is een voorbereiding. Tenminste, zo rechtvaardig ik mijn uitstelgedrag.
Zo'n dag dat je niets te vertellen hebt. Niets meegemaakt. Niet veel op tv gezien. Geen leuke YouTube video gezien. Zo'n dag.
Maar even kijken of ik zo in bed nog wat kan Netflixen.
Er is een god verzocht iets te doen aan mijn post van gisteren (spreekwoordelijk). Gisteravond hebben we afscheid moeten nemen van de, nu, oude telefoon van Wen. Helemaal overleden, geen enkele factory reset kon hier tegen op. Waarschijnlijk een fout in het werkgeheugen.
Vandaag dan dus maar een nieuwe kopen. Het is een Motorola geworden. Prima prijs/kwaliteit verhouding. Tot nu toe gaan we elke keer naar beneden met de kosten en omhoog met de specs.
Waarom zou je moeite doen om iets te repareren wanneer je ook gewoon een nieuwe kan kopen. Dat lijkt tegenwoordig wel de standaard. Ik volg al een tijdje een aantal makers (op z'n Engels) kanalen op de sociale media. Daar merk je toch een trend om apparaten weer repareerbaar te maken en om mensen zelf bewust te maken dat ze dingen kunnen fixen voordat ze het weggooien.
